Ołtarz Ukrzyżowania, barok, XVII w.
Architektoniczny, jednokondygnacyjny z cokołem i zwień-czeniem. Flankowany parą kręconych kolumn oplecionych winną latoroślą, dźwigających przełamujące się belkowanie z główką aniołka na osi. Ucha o bogatej dekoracji z ornamentu chrząstkowego. W cokole predella "Ostatnia Wieczerza" w otoczeniu dekoracja winnych gron. W polu środkowym obraz "Ukrzyżowanie". Na cokole rzeźby św. Piotra i św. Pawła oraz owalny obraz "Zmartwychwstanie", w bogato rzeźbionym obramieniu, zwieńczony rzeźbą Chrystusa Króla. Malowany na imitację białego marmuru, kolumny czerwonego. Ornamenty i płaszcze rzeźb złocone, suknie srebrzone.
Obraz przedstawia martwe ciało Chrystusa zwisające z krzyża z nogami mocno ugiętymi w kolanach. Po lewej stronie Matka Boska Bolesna i św. Jan, po prawej z brzegu postacie fundatorów - Krzysztof i Stanisław Tuczyńscy, w głębi skały i budowle Jerozolimy. Matka Boska ubrana w niebieski płaszcz, czerwoną suknię i białe mafirium, św. Jan w zielonej sukni i brązowym płaszczu, Krzysztof Tuczyński w bogatej delii podbitej futrem, Stanisław w czerwonym płaszczu. Słońce czerwone przesłonięte chmurami. Sygnatura na obrazie: A.S. 1891. (Chrzanowski, Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, 1960)
Trzecim dziełem jest predella w ołtarzu bocznym lewym w prezbiterium ze sceną Ostatniej Wieczerzy. Kompozycja obrazu oparta została na predelli przypisywanej warsztatowi Hermana Hana zdobiącej jeden z ołtarzy bocznych również w katedrze pelplińskiej. W dziele tuczyńskim malarz powtórzył omal dosłownie scenę środkową - postać Chrystusa i Apostołów zgromadzonych przy stole oświetlonym dwiema płonącymi świecami. Inaczej nieco ustawia kielich i talerz-patenę, (co ma istotne znaczenie dla rodzaju sformułowania przez malarza treści przedstawienia). Trzymając się w partiach bocznych - identycznie łukiem wykrojonych - ogólnych ram kompozycji redukuje dość rozbudowaną scenę po stronie lewej usuwając postać chłopca stojącego przy stole i upraszcza analogiczny fragment prawy likwidując dodatkowe źródło światła, jakim na predelli pelplińskiej jest latarnia ze świecą stojącą na krawędzi stołu. Tym razem powtórzona została pochylona nad talerzami postać chłopca. (Maria Puciata, Pracownie Konserwacji Zabytków w Warszawie, Koszalińskie Zeszyty Muzealne t. 3, 1973 r.)