Sukienki obrazu Wniebowzięcia NMP, II poł. XVII w.
Blacha srebrna trybowana w wypukłe kwiaty i liście - suknia srebrna, płaszcz pozłacany, korona nad głowa Marii podtrzymywana przez Boga Ojca i Chrystusa, oprawny w nią duży rubin (?) oraz szereg mniejszych kamieni półszlachetnych. Ponadto z metalu wykonane: Gołębica, korony i berła Chrystusa i Boga Ojca oraz trybularze aniołów adorujących. (Chrzanowski, Katalog zabytków Sztuki w Polsce, 1960)
Wysokie wartości artystyczne i zabytkowe reprezentuje zespół srebrnych blach umieszczonych na obrazie Koronacji N. P. Marii w ołtarzu głównym, których autor-stwa oraz fundatora, mimo ujawnionych w czasie konserwacji punc i znaków nie zdołano odcyfrować. Stylizacja motywu wypukłych, wielkich kwiatów, rozsypanych luźno na płaszczyźnie sukni Marii skłaniają do datowania tego obiektu na II połowę XVII wieku, a nieco już wydelikacone i postrzępione, lekko wywinięte krawędzie płatków znamionują przynależność dzieła do późnej fazy stylowej tego tak typowe-go elementu zdobniczego, występującego zarówno w tkaninach jak i złotnictwie w okresie zaawansowanego baroku. Czas powstania tych dekoracji ustalić można na ostatnią ćwierć XVII wieku.
Datowanie w pewnym stopniu potwierdza wizytacja z lat 1695 - 1696, w której po raz pierwszy pojawia się o nich wzmianka: „(...) In eodem (głównym) altari extat imago Beatissimae Mariae Virginis in coelos Assumptae decenter pieta. In cuius capite est corona argentea deaurata cum tribus lapidibus praetiosis, tum et Vestis argentea florista et perpartis deaurata. Circa collum eiusdem Immaculatae Virginis sunt due fila gemma tum. Accessio ad hanc Imaginem: corona argentea tam super Verticem Deis Patris quam Filii. Item columba Argentea inaurata Spiritum Sanctum demonstrans, simititer cum corona. Item duo sceptra argentea inaurata tum et duo hurnbula argentea ex parte inaurata cum catenulis pendentibus ex angelorum manibus. Item Annulus argenteus in Digitto B. M. V. (...) A więc dokładny opis dekoracji do dziś zachowanych.
Jak można wnioskować z wizytacji kościoła z lat 1628-1738 zachowanych w Archiwum Archidiecezjalnym w Poznaniu - zasób paramentów srebrnych, pozłacanych i dekoracji w postaci nimbów, koron i sukien na obrazach było więcej. Na przełomie wieku XVIII i XIX stan ich bardzo się uszczuplił i zaledwie niewielka ilość zachowała się do obecnych czasów. (Maria Puciata, Pracownie Konserwacji Zabytków w Warszawie, Koszalińskie Zeszyty Muzealne t. 3, 1973 r.)
