Ołtarz główny w kościele parafialnym, barok, ok. poł. XVII w., fundacja Wedel-Tuczyńskich

Architektoniczny, jednokondygnacyjny z predellą i zwieńczeniem. Flankowany dwoma kolumnami o ozdobnych trzonach, dźwigających przełamujące się belkowanie z główką aniołka na osi. Ucha o bogatej dekoracji rzeźbiarskiej z motywem chrząstki otaczającej owalne meda-liony, w których malowane popiersia św. Jana Nepomucena i Wacława. Na cokołach kolumn herby fundatorów. Tabernaculum wieloboczne z rzeźbami dwóch klęczących aniołów trzymających kadzielnice i z malo-wanymi postaciami ewangelistów oraz tutejszej gotyckiej monstrancji. W polu głównym obraz "Koronacja NMP", w zwieńczeniu ośmioboczny obraz św. Stanisława Kostki oraz dwa klęczące anioły. Malowany na imitację marmuru zielonego, kolumny czerwonego, ornamenty złocone i srebrzone. Mensa sarkofagowa nieco późniejsza. (Chrzanowski, Katalog zabytków Sztuki w Polsce, 1960)

Obraz Koronacji N.P. Marii, najbogatszy pod względem treści i naj-trudniejszy do zinterpretowania, dlatego też tylko dla porządku poruszę tu parę spraw ogólnych. Koronacja tuczyńska oparta jest na obrazie o tym samym temacie - wybitnym, własnoręcznym dziele Hermana Hana powstałym w latach 1623–26, umieszczonym w części środkowej ołtarza głównego w katedrze pelplińskiej.

Mimo, że obraz z Tuczna wykazuje w niektórych fragmentach i partiach podobieństwa do obrazu z Buczka Wielkiego i Oliwy, najbliższym jednak pierwowzorem, jak się wydaje, jest Koronacja pelplińska. Obraz tuczyński powtarza ją w znacznym uproszczeniu nie rezygnując równocześnie z nieco odmiennej, lecz równie interesującej zawartości treściowej: górna część obrazu jest powtórzeniem prawie dosłownym grupy pelplińskiej, środkowa zredukowana (z rozbudo-wanym jednak wątkiem apokaliptycznym) różni się znacznie, w dolnej powtórzono jedynie dosłownie postacie Cesarza i Papieża, a zamiast tłumnej grupy adoratorów pierwszo i drugoplanowych na obrazie tuczyńskim znajduje się tylko parę postaci: po prawej stronie król Zygmunt III oraz cesarz Ferdynand II, przy nich trzy postacie dostojników świeckich, wśród nich fundator Krzysztof Tuczyński. Po lewej stronie za papieżem i kardynałem artysta umieścił postać biskupa i dalszych dwóch dostojników. Obraz tuczyński jest więc zaktua-lizowaną trawestacją i kopią zarazem obrazu pelplińskiego, do-stosowana do potrzeb innego fundatora. (Maria Puciata, Pracownie Konserwacji Zabytków w Warszawie, Koszalińskie Zeszyty Muzealne t. 3, 1973 r.)